اندکی رهایی

گاهی باید خود را رها کرد... رهای رها...

رها کرد تا برود.   برود از اینجا.   برود به هرجا که دلش می‌خواهد.

مهم نیست به کجا!

همه‌مان می‌دانیم که جای بدی نمی‌رود. گاهی اینگونه نیاز است!

کودِتا

 دورنِ سینه‌ام اغتشاش شده

 بوی کودتا میدهد نفس‌هایم!

.

یک روسیاهِ پررو!

رو سیاه تر ز منم هست جهان را بانو

سجده بر لب بگشاید، تیمم نکند؟!
و به قدقامتِ احرامِ تو تطهیر شود و
فارغ از هرچه قرائت

ریل‌شکسته

.

 و مغزی که عمری برای تو تپیده

 دیگر فرق قلب با قلم را نمی‎داند!

.

باز هم باران...

مجدالدین اگر الآنت را می‎دید

کودکی‎اش را از نو می‎ساخت

و مسیر خانه تا مدرسه را از خیابانِ اعلم الهدی می‎گذراند

.

من زنده‎ام...

کتاب‎هایم از آن دست چیزهایی‎ هستند که اصلا دوست ندارم

به کسی قرضشان دهم! نه اینکه خسیس باشم... به این دلیل

که سابقه‎ی درخشانی در قرض دادن کتاب ندارم! رفتنش با خودم

هست، برگشتش با خدا!!!

.

نَه...

چرا این نَه را نمی‌فهمند سردار؟؟؟

چرا نمی‎فهمند که سردار، نه می‎سازد... نه می‎بازد؟!

چرا نمی‌فهمند سردار؟

چرا نمی‌فهمند که نه باید سر به سر سردار گذاشت

و نه سرش را برداشت؟!

 وآن‎گاه که سرت را برداشتند، سرّش دودمانشان را فنا داد!

و آن‎ها باز هم نفهمیدند!

نفهمیدند

که سرِّ تو

چگونه سر به سرِ خودسرانِ سرسپرده‎ گذاشت!

خیره‎سرانی که هنوز هم باور ندارند

که  رشت  از خونِ غیرتِ توست!

گویی همچنان منتظرِ یک "نَه"ی دیگرند... سردار

نقاشی‎ها حرف می‎زنند...

زوزه‌ی باد و بوی خاک باران خورده‎ی جاده‎ی روستایی.

مردی با بارانیِ سبزِ خیس شده

و کمری که از سنگینیِ کوله‎ی روی دوشش خمیده،

از حاشیه‌ی راه، جاده را همراهی می‎کند.

.

بماند!

انسان‌ها بازیگر خوبی نیستند.

نمی‌توانند آدم بودن را نقش بازی کنند!

با گذر زمان،

زود خودشان را  لو  می‌دهند

و گاهی از زمان هم پیشی می‌گیرند!!!

خیلی زود هم فریب می‌خورند.

.

تجربه دارم که می‌گویم.

مدتی است خودم را بینشان جا کرده‌ام! خوب می‌شناسمشان!

و آن‌ها هنوز هم مرا نشناخته‌اند!!!

.

بین خودمان بماند :|

حَبْلِ الوَرید

.

قربانی کردنِ اسماعیل،  امتحانی بود که جوابش

بریده نشدنِ رگی‎ بود که خدا در آن جریان داشت...

                                         نَحنُ أَقرَبُ الیهِ مِنْ حَبْلِ الوَرید...

لیلیِ ناباب

دلم پر است از لیلیِ نابابت

که چوبِ حراج به قصه‎های عاشقانه زده است!

این چه وضعی هست که درست کرده‎ای. تمامش کن،

تا فرهاد پشیمان نشده...!

لااقل تا مجنونِ این لیلی فراوان نشده

تمامش کن این جاهلانه را...

تمامش کن... تمام

:::

نتیجه‎ی مذاکرات فرهاد و خسرو، جز مرگ شیرین نبود.  اما آغازِ قصه‎ای نو شد، مرگِ فرهاد...

اینجاست طبیبی که ندارد نوبت

یاسریع‎الرضا 

یک‎ماه نمی‎شود که از زیارتت برگشته‎ام

اما،  به اندازه‎ی یک عمر خلف وعده کرده‎ام...

.

یارضا، توبه‎ام را به بارگاه تو می‎کشم

می‎دانم... خوب چشیده‎ام... سال‎هاست که این را حس کرده‎ام

شما سریع‎الرضایی و درگاه شما، درگاهِ ناامیدی نیست...

  نگاهتو ازم نگیر  :)

.