ارتعاشاتِ بنی‌اسرائیلی

گاهی، بعضی از چیزها آنقدر واضح است که هرچقدر هم بخواهیم لباسِ شرعی بپوشانیمش یا توجیه‌اش کنیم، باز هم قابلِ هضم نخواهد بود! سرآخر اگر کلاهمان را قاضی کنیم، متوجه می‎شویم که این لباسِ شرعی، یک کلاهِ شرعی‎ بود بر سرِ خودمان!

حالا هرچقدر هم به رشوه بگوییم شیرینی! مگر شیرین می‎شود؟؟؟؟!!! هرچقدر بگوییم دروغِ مصلحتی! مگر توجیه می‎شود؟؟؟؟!!!

البته اصلِ این مدعا بر می‎گردد به وجدانِ آدمی. کسی نمی‎تواند خودش را راضی به انجامِ گناهی کند، مگر اینکه از درون خود را توجیه کند که این کار گناه نیست، ولو اینکه این توجیه قابلِ قبول هم نباشد، کفایت می‎کند.

.

از مقدمه کمی جلوتر می‎رویم.

مغزِ انسان با همه‎ی پیچیدگی‎ها و ساختارِ عجیب و ظریف، که همواره منظم عمل می‎کند، یک سری اصول و قواعد دارد که این خود یک سری اصول و قواعد عقلی را به دنبال می‎آورد. منظور چیست؟ خب اگر این اصول و قواعد عقلی نبودند، نمی‎شد برای احکامِ عقلی، اعتباری قائل شد! یحتمل علم هم درآن صورت اعتبارِ خودش را از دست می‎داد! همان علمی که می‎گوید مغزِ بشر که از میلیارد‎ها نورون و سلول و دونیم‎کره‌ی راست و چپ و مخ و مخچه و پیاز که کلا اندرونِ قشر خاکستری و سفیدش جای گرفته‎اند، طبقِ اصول و قواعدی عمل می‎کند.

این ضمایرِ اندرونیِ مغز هم جزئی از این قواعد هستند. خودآگاه - نیمه خودآگاه و ناخودآگاه.

مابقی به کنار. این ناخودآگاه چه می‎گوید این وسط؟ می‎گوید اگر دستِ شما با یک جسمِ داغ برخوردکرد، بدونِ اینکه خودتان بخواهید، سیستمِ عصبیِ مرکزی این دستور را به نخاع می‎دهد که فورا دستتان را بکشد. و این مانند فعالیتِ ماهیچه‎ی قلب، در اختیارِ شما نیست.

.

شنیده‎اید که شاعری به نامِ باباطاهرِ عریانِ قرنِ پنجمی، شعری اینچنین سرود:

ز دستِ دیده و دل هردو فریاد        که هرچه دیده بیند دل کند یاد

نازِ شستش... شعرِ زیباییست!

بگذریم.

حاج‎آقای قرائتی می‎گفت اگر مردی را در شرایط مهیجی قرار دهیم و تحریک نشود، یحتمل به مردانگیِ او باید شک کرد!

مانندِ همان‎هایی که می‎گویند، با فلان دختر فلان ارتباط را دارم... اما به خود اعتماد دارم! اصلا تحریک نمی‎شوم!!! که این اعتماد، اعتماد به سقفی بیش نیست. چرا که همین تحریک، دستِ جنابِ ضمیرِناخودآگاه می‎باشد. و اصولش حکم می‎کند که تحریک شود.

.

نگاه را جالب‎تر می‎کنیم. این روایت از پیامبراکرم(ص)؛

"از گفتگو و اختلاط با زنان بپرهیز. به راستی هیچ مردی با زن نامحرمی در خلوت سخن نمی‎گوید مگر اینکه در دل او نسبت به وی رغبت پیدا می کند" *

شمارا یادِ کدام ویژگی مغز می‎اندازد؟

این روایت از مولا علی(ع) چطور؟

"اختلاط و گفتگو مردان با زنان نامحرم سبب نزول بلا و بدبختی خواهد شد،و دلها را منحرف می‌سازد" *

یک سری از چیزها، اگر چه ظاهرش تغییر می‎کند، اما در باطن همان است که بود. در رابطه با شخصِ نامحرم هم همینگونه است. این فضای مجازی چه چیزی را تغییر داده؟ که این‎گونه دختران و پسران، بی‎پرده و خودمانی باهم رابطه برقرار می‎کنند. اینکه می‎گویم رابطه، حتما نباید تماسِ بدنی‌ای، چیزی برقرار شود، نه! و اینکه می‎گویم دختران و پسران، منظور آنهایی نیستند که در فضای حقیقی هم با نامحرمان ارتباط دارند. منظور این بچه مذهبی‎هایی هستند که در فضای حقیقی تن به رابطه‎ای نداده‎اند. آن دخترانی که بیرون از خانه پا نمی‎گذراند مگر اینکه حجابشان را رعایت کنند. آن دخترانی که در کوچه و خیابان لبخندشان را نثار نامحرم نمی‎کنند تا مبادا دلِ پسری بلرزد.

منِ پسر و شمای دختر در فضای حقیقی، بانامحرمی صحبت نمی‎کنیم، مگر به ضرورت. می‎دانید که منظور از ضرورت چیست؟!

به طرف می‎گویم چه دلیلی دارد با دخترانِ مردم در اینترنت چت کنی؟ می‎گوید چت نیست. سرِ مسائل اجتماعی جامعه صحبت می‎کنیم! می‎گویم چه مسائلی؟ می‎گوید سرِ بزرگترین معضلاتِ جوانان و مشکلات جامعه. ما صحبتمان سرِ مسائلِ فرهنگی است. یک نوع مباحثه است.

دیگر به این نتیجه رسیدم که مشکلاتِ جامعه فقط باید به دستِ همین‌ها به حل برسد! اصلا حتما باید یک طرفِ قضیه نامحرم باشد! اصلا پسر قحطی است در فضای مجازی!

   اگر توهین نبود، می‎گفتم خر خودتی! و او هم حتما در جواب می‎گفت: ما که حرف‎های عاشقانه نمی‎زنیم! و من یادِ آن حرفِ حاج‎آقا قرائتی می‎افتادم!!!

این‎ها همان توجیح‎هایی است که ارتعاش‎هایش به خیلی‎ها رسیده.

و امان از این ضمیرِ تاخودآگاه که می‎گوید:

این نظر، این کامنت، این متن، فقط یک نوشته نیست! این‎ها آدم نیستند اما اثری هستند که از جانبِ آدمی فرستاده شده است. و زمان که می‎گذرد، دل را بیمار می‎کند. دوست دارد فراتر برود. دلش می‎خواهد صدای آن اثر را بشنود. یک زنگی بزند. می‎خواهد یک تصویری از او ببیند. و بعد می‎خواهد کسی که تصویرش را دیده، خودش را ببیند. در این دیدار یک تماس ایجاد می‎شود، اما نه تماسِ جسمی. کمی پیش‎تر که می‎رود، تماسِ جسمیِ غیرِ جنسی.

این‎ها ذائقه‎ی انسان است. و ما انسانیم.

::::

* مرآت النساء: ص 141

* بحارالانوار، جلد 74، ص 291

+ پُتکی روی سرِ من ( + )