نقاشی‎ها حرف می‎زنند...

.

زوزه‌ی باد و بوی خاک باران خورده‎ی جاده‎ی روستایی.

مردی با بارانیِ سبزِ خیس شده و کمری که از سنگینیِ کوله‎ی روی دوشش خمیده،

از حاشیه‌ی راه، جاده را همراهی می‎کند.

ماشینی که صوت ضبطش، حسین(ع) را تاکید می‎کند و چرخ‌هایش... آبِ سیاهگل شده‌ چاله‎ی راه را می‎پاشد به روی مردِ حاشیه‎ی جاده!

و مرد، مانده و متحیر نگاه می‎کند. به آسمانی که از رعد و برق، فقط صدایش هست! و زمزمه می‎کند... زیرِ لب... که به گوشِ پسرک نمی‌رسد!

پسرکِ آنطرفِ شیشه.

شیشه‎ی پنجره‎ی اتاقی که از چکه‎های سقف شیروانی خانه، مات شده بود! و پسرک از پشت آن نظاره‎گرِ این منظره بود.

منظره‎ای که حواسش را برای اندکی هم که شده از مادرش پرت کرد!

مادری که قرار بود امروز، پسرش از او نگهداری کند!

.

.

.

و دخترک خط می‌کشد روی تمام این نقاشی‎ها! و می‌پرسد از پرستارش:

آقای پرستار، فرشته ی مرد هم داریم؟