انسان‌ها بازیگر خوبی نیستند.
نمی‌توانند آدم بودن را نقش بازی کنند!
با گذر زمان،
زود خودشان را لو می‌دهند
و گاهی از زمان هم پیشی می‌گیرند!!!
خیلی زود هم فریب می‌خورند.
.
تجربه دارم که می‌گویم.
مدتی است خودم را بینشان جا کرده‌ام! خوب می‌شناسمشان!
و آن‌ها هنوز هم مرا نشناخته‌اند!!!
.
بین خودمان بماند :|
تو پرواز در اورست را به من آموختی
که این چنین هیمالیا را به دورِ خود میچرخانم
.
و لازمه‌ی اینگونه چرخشی
ملزومش
آموختنِ پرواز در ارتفاعاتِ دلیست
که ایمانش، هوای چنگ هر عقابی را به خود ندیدهاست...
.
تو به کاههای درونم بخند
بخند
تو که هیچ از من نمیدانی
به خیالت من،
مترسکِ شالیزارِ روستا
فقط میترسانم و دیگر هیچ...
.
.
زندگیِ من
مثلِ اوجِ خاطراههاییست
که در خاطرِ هیچ کسیِ دیگری نمیگنجد
جز
منِ دیگرِ من...
.
نمیدانم اسمش چیست! یک دلنوشته است.
یک درد نوشته، یک مقاله یا یک پستِ عادی.
اما هرچه که هست، خاص ترین مخاطبش،
خودم هستم. خودِ خودم.
.
منِ عجیب با این تفکرِ عجیب دراین دنیای عجیب
عجیـب، عجیب بودنم را به رُخِ عجایبِ این سرزمینِ عجیب میکشاند...
.
عجیب هم نیست
که اینگونه عجیب بودنم ...برایت اینقـــــدر عجیب باشد...
دیگر کار آنقدر بالا کشیده که دلت به حالِ دلم
میسوزد! باشد... اما لازم نکردهاست.
من خودم درگیرم. درگیرِ درگیر.
در گیر و دارهای مسیری که تو پیشِ رویم گذاشتهای!
.
- پسرم کجا داری میری؟
-بیرون
- بیرون کجا؟ مگه مهمون نداریم...
- بابا مهمون که همیشه هست...
- یه امشبو بمون
.
