حالِ همه‌ی ما خوب است... اما،
اینکه می‌گویند فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، درصد افسردگی را در انسان افزایش می‌دهد، چیزِ قابلِ تأملی‌ست!
چه تعداد از افراد در وبلاگ‌هاشان از مشکلاتشان می‌نویسند؟!
چند نفر در فیس‌بوک از گرفتاری‌هاشان می‌گویند؟
چه کسی در اینستاگرام پست می‌گذارد: من و بالاوپایین کردن پله‌های بیمارستان... ساعت دوازده شب، همین الان یهویی؟!
.
دایما در این شبکه با زندگی و سبک زندگی افراد برخورد می‌کنیم. آنچه که می‌بینیم غالبا از زندگی و گذرِ لحظه‌های خوب و شاد و قشنگِ افراد است. یا نهایتش اگر زندگی‌ای پراز خوش‌خوشان نیست، لااقل پراز نشیب هم نیست!
هر چه که هست بیانِ توانمندی‌هاست نه ناتوانی‌ها
بیانِ دارایی‌هاست نه نداشته‌ها
بیانِ دانایی‌هاست نه ندانسته‌ها...
هرچه می‌بینیم این روی سکه هست. با باز کردن صفحات دیگران و دیدن صحنه‌های زیبا و مطالب خوب، به خوبی های زندگی آن‌ها فکر می‌کنیم و با دشواری‌های زندگی خود مقایسه می‌کنیم!
و این می‌شود: همه شادند و خوشحال...چون هیچ مشکلی ندارند!
مغزمان پر می‌شود از این تصاویر. تصاویری که فرق دارد با واقعیت! و فکرِ عاجزِ ما آرشیو می‌کند برای قیاس کردن! قیاس کردنِ زندگی‌مان با زندگی‌شان!
و چه ناتوان است این سبکِ زندگیِ حقیقیِ ما در مواجهه با سبکِ زندگیِ بدون مشکلاتِ دیگران!
حتی اگر باور داشته باشیم که این‌ها هم انسانند و انسان است و مشکلاتش...باز ناخودآگاهِ ما به دنبالِ همینگونه قیاس است!
عجیب نیست که در درون تکرار شود: چرا فقط من؟ چرا این گرافتاری‌ها فقط برای من؟ "فقط"
.
نمی‌دانم چقدر این حرف‌ها مهم است... اما هرچه که هست، تلخ‌ست! اینکه شیوعِ افسردگی در جامعه اینقدر گسترش دارد! اینکه آمارها از تاثیرات این اینترنت بر این افسردگی می‌گویند.
و ما هنوز در دادن همین آگاهی‌ها هم به دیگران...کم کاریم!
::::::
یکی از رفقا که توی زندگیش داره با انواع ناملایمتی‌ها دست و پنجه نرم میکنه، یه مثال خوبیه. وقتی یه ناشناس مراجعه کنه به صفحه‌ی اینستاگرامش... مغزش چه چیزی رو ثبت میکنه؟! جز گردش و مهمونی و گشت وگذار؟ بزرگترین درد این مرد هم به روایت اینستاگرام... دردِ عاشقیه و اشعارِ تنهایی! فراق معشوقی که هنوز ندیدتش! چه کسی می‌دونه فلانی چطور با پدرِ معتادش زندگیش رو می‌گذرونه؟ در هفته چندبار دیالیز میره؟ بعضی وقتا شبش رو کجا روز میکنه؟!
نمی‌گم بیایم توی وبلاگ و شبکه‌های اجتماعی و... فقط از مشکلات و گرفتاری‌ها بگیم... این هم درست نیست! اما این رو باور کنیم و به باورِ دیگران برسونیم که انسان است و مشکلاتش...
اینکه؛
حالِ همه‌ی ما همیشه خوب است...اما، تو باور نکن...
:::::::::::::::::::::::::::::::::
پی‌نوشت:
و به کوتاهیِ آن لحظه‌ی شادی که گذشت... غصه هم خواهد رفت...
ان‌شاءالله همیشه شاد باشید :)
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم خواهد رفت
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عریانند
به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز
تو به آیینه،نه! آیینه به تو خیره شده ست
تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بغض کنی
آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد
گنجه دیروزت، پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف!
بسته های فردا همه ای کاش ای کاش!
ظرف این لحظه ولیکن خالی ست
ساحت سینه پذیرای چه کس خواهد بود
غم که از راه رسید در این سینه بر او باز مکن
تا خدا یک رگ گردن باقی ست
تا خدا مانده به غم وعده این خانه مده
*کیوان شاهبداغی