باز هم باران...

.

مجدالدین اگر الآنت را می‎دید

کودکی‎اش را از نو می‎ساخت

و مسیر خانه تا مدرسه را از خیابانِ اعلم الهدی می‎گذراند

.

مجدالدین اگر الآنت را می‎دید

جنگل را فراموش می‎کرد

و عشق بازی را در خیابان اعلم‎الهدایت می‎آموخت

و به منظریه‎ای می‎کشاند که از سبزه میدان می‎گذرد...

.

مجدالدین اگر الآنت را می‎دید

یادش می‎رفت روز باران

گردش یک روز دیرین

خوب و شیرین

توی جنگل‎های گیلان

.

مجدالدین اگر الآنت را می‎دید

برایت شعوری می‎سرود

که نه پرندگانش یک دنده می‎بود

نه خزندگانش گزنده

و نه چرندگانش درنده

.

مجدالدین اگر الآنت را می‎دید

در گلسارت دو رکعت نماز تماشایی می‎خواند

که تکبیرة‌الاحرامش در منظریه و سجده‎اش برروی خاک سنگ‌فرش‎هایت اعلم‌الهدی باشد

.

مجدالدین اگر الآنت را می‎دید

یحتمل در اعلم‎الهدی عاشق می‌شد

و اندکی در کنار نوازنده‎ی پیرش می‎نشست +

و شعرش را برای آن مردی می‎سرود، که عمریست می‎کارد... اما برداشت نمی‌کند!*

.

مجدالدین اگر الآنت را میدید

حتما در خیابان علم‎الهدایت پاتوق می‎کرد

در کنار آن دکه‎ای که صوتش با عشق، بازی می‎کند

و شاید به دکه‎دار می‎گفت: هوا بارانی‎ست... ولوم بده!

.

مجدالدین اگر الآنت را می‎دید

بجای گیسوی سیمین

کلیپس سرخِ نوشینی را بهانه می‎کرد

که در کنار حوض ایستاده و با موهایش، چشم‎هارا شانه می‎کند

.

مجدالدین اگر الآنت را می‎دید

ده سالگی‎اش را از نو می‎خواند

دکترایش را در گیلان می‎گرفت

و در رشت اقامت می‎جست**

.

گلچین... بیا و برای شهرمان شعری بگو

که من از این شهر نمی‎ترسم

شهرباران که نقره داغ کردن نمی‎داند...!

بیا و شعری بگو

نمی‎دانم که باران هنوز هم به سقف خانه‎ات می‎خورد یا نه

اما این را می‌دانم که نگاهت زیباست

و هرچه در اینجا می‎بینی

هست دلکش... هست زیبا...

نمی‎ترسم که چشمانم به دنبالِ زلالی نیست

گر چه حالی نیست

ملالی نیست... ملالی نیست... ملالی نیست

چقدر خیس است چشمانم...نمی‌دانم

که بارانم... که بارانم... که بارانم...

:::::

* یکی از مجسمه‎های خیابان شهید اعلم‎الهدی رشت

** اهل اشاره‌ها گرفتند!

+ سیدمجدالدین میرفخرایی متخلص به گلچینِ گیلانی. که نامش در این پست جنبه تزیینی دارد. خدایش بیامرزد.

+ دکلمه‌ای زیبا از علیرضا آذر و احسان افشاری/باعنوانِ دو در یک (+)