باز هم باران...

مجدالدین اگر الآنت را می‎دید

کودکی‎اش را از نو می‎ساخت

و مسیر خانه تا مدرسه را از خیابانِ اعلم الهدی می‎گذراند

.

ارتعاشاتِ بنی‌اسرائیلی

نمی‎دانم اسمش چیست! یک دلنوشته است.

یک درد نوشته، یک مقاله یا یک پستِ عادی.

اما هرچه که هست، خاص ترین مخاطبش،

خودم هستم. خودِ خودم.

.

خود مداری

یک بدی بزرگی که بعضی‎ها دارند، این است که دائما

می‎خواهند برتری خود را به دیگران ثابت کنند و آن را به

رخ دیگران بکشانند، وبدتر از آن به زور به دیگری بفهمانند

که تو در این مورد از من پایین‌تری و ...

.

حباب

.

 تو از چه، بی‎حیایی را به من  ارزانی داشتی

 که اینگونه حجاب بر سر چشمان دیگران می‎کشانم؟!!

.

فضای مزاجی

 تو می‎دانی انسان برای آدم بودن نیاز به ایمان دارد؟!

 البته خیلی‎ها هستند که دوست ندارند بدانند! اما به گمانم تو بدانی.

 حالا هرچه که هست آدم بودن را دوست داری...این را خوب می‎دانم.

.

مرد یا زن بودن

گاهی در زندگی روزمره، انسان با مسائلی برخورد می‎کند

که با خودش گمان می‎کند که کم و کاستی‎هایی دارد.

حالا بدتر از آن گاهی هم می‎نشیند و باخودش دودوتا چهارتا می‎کند

و به این نتیجه می‎رسد که دلیلِ این کم و کاستی‎ها

.

خرابِ چشمانِ تو ام...

 این دل و آن دل می‎کنم. پشتِ ویترین لباس فروشی می‎ایستم...

 نگاهی به پیراهن صورتیِ گل گلی می‎اندازم...

 خیلی زیبا بود... نگاه که به قیمتش کردم جا خوردم... گران است...

 اما ارزش یک لبخندت را دارد... یک نگاه عاشقانه‎ات را...

.

آزمونِ پرواز

86/09/12 - ساعت پنج عصر    

- الو... سلام عزیزم...چطوری؟ زنگ زدم بگم تصمیمو گرفتم...

آن شب تلفنی گفت که دورِ تمام دوست‎پسرانش را خط کشیده...

علی‎الحساب می‎خواهد چند ماهی، خودش را برای کنکور آماده کند...

.

یه جو اراده...

 مارا کافی بود    

 که با دوستان به شهر ثابت کردیم،

 ما اهل کوفه نیستیم

 ...

 غیرت داشتیم

 فقط حمایتِ مردم و مسئولین را نداشتیم...

یک آدم حسابی

- داری میای خونه دو سه کیلو سیب‎زمینی بگیر واسه شام.

خریدهای مادرم را من انجام می‎دهم. با این تیپ و ساپورتِ تنگ،

اصلا دوست ندارم از ترهِ بارِ محله‎ سیب‎زمینی بگیرم. از نگاه‎های

صاحب مغازه بدم می‎آید. سن پدرم را دارد.

.

عشق خفی

ای حسین(ع)،

تو عاشق بودی

عاشقِ عاشق

و روزِ عشق بازی تو با معشوقت

ثبت شده است

در تقویمِ دل

عاشورا...

.

ضد اضطراب...

 پا در خیابان‎ها که می‎گذارم،

 باید برای لحظه‎ای هم که شده شهدا را فراموش کنم

 نه، نمی‎شود این آرامش را از یاد برد...

 به گذرگاه شهید اعلم الهدی که می‎رسم

 دوست دارم به خواب بروم

 به خوابی عمیق

 تا از سیلی‎های پسران و دختران در امان بمانم

 اما بی‎خوابی به سرم می‎زند

 می‎خواهم چیزی بگویم

 دهانم قفل می‎شود

 یک‎نفر باید دهانم را امر به معروف کند

 چشمانم را نهی از منکر

 تا این‎قدر نهراسند...

 به خانه که می‎آیم دهان را آب می‎کشم

 چشم‎ها را می‎‌شویم

 باید استراحت کنم

 جای سرخِ سیلی‎ها امانم را می‎برد...

 به رخت خواب می‎روم،

 رویم را از مادر می‎پوشانم

 مادر می‎ترسد، نگران می‎شود...

 می‎خواهم بخوابم، بعضی از چیزهارا باید خواب دید...

 بازهم خوابم نمی‎برد

 هی اضطراب، هی اضطراب، هی اضطراب...

 باز هم بر سرِ جایم شناور شده‎ام!

 چشمانم را می‎بندم

 شروع می‎کنم به شمردنِ دختران و پسران

 صورتم باز سرخ می‎شود

 بر سرِ یخچال می‎روم، قرصی می‎خورم

 اینبار،

 حتی قرص‎های صورتیِ فروغ* هم به کارم نمی‎آید...

.......

 * فروغ فرخزاد