روزها که میگذرد، خودش را به رخم میکشد
که من امروز را
با تمامِ خوشیها و ناخوشیهایش گذاشتم و رفتم
من از دنیا میگذرم بدونِ اینکه کسی بر من خرده بگیرد
اما تو
من را چگونه گذراندی؟
نه، تو از من نمیتوانی بگذری،
و برای لحظه لحظهی من، که بر تو گذشت
سؤالت میکنند
برای هر خوشیها و ناخوشیهایش،
که چگونه گذشت...
این روزها باید حسابی بخوانی
سوزِ صدایت تکانم میدهد
مگر نمیبینی من هم رنگی شدهام؟
مگر نمیبینی چون قناری اسیر شدهام؟
کلک و پرِ گنجشک با باران خوشست
بخوان باران
فقط بخوان
صدایت سوز دارد...تکانم میدهد...
چه صفایی داشت
پا در کفش شهدا کردن
قدم به قدم شهید حس کردن
چیزِ دیگری بود این اندک زندگی
که فقط
لحظهای
اندکی
جنگ را درک کردن...
چه حالی داشت
شهید بوسیدن
شهید خوردن
شهید دیدن
شهید گفتن
شهید رفتن
شهید ماندن
شهید خوابیدن...
با کمی پررویی
پا در کفش شهدا کردن
جایتان خالی بود...
افسوسِ من
بیانِ همین فاصلهست
از چشم دیگران
تا چشم خدا...
کافهچی
قهوهام را تلخ کن
واقعیتم چیزِ دیگریست...
این دست هم باختم...
تا من باشم که نخواهم روی دستت بلند شوم...
اصلا،
تا میخواهی گل بزن،
ولی از زمین اخراجم نکن،
لااقل اینگونه میدانم که حواست جمعِ منست...
نگذار چنین شتابان از خود بگذرم،
بروم به آن تاریکیهایی که میدانم
از آنها خواهم ترسید.
راستی خدایا،
تو خدایی و میتوانی
ولی من
این منِ خودباخته را
این منِ هیچ در هیچ را
این منِ تلخ را
تا کی تحمل کنم؟
میدانم که به من نمیآید
ولی،
به خداییت قسم
انسانم آرزوست...
.....
پ.ن:یدالله فوق ایدیهم
تو
دیگر لازم نیست
پا به پای من بیایی!
همین که گم شدم
حسابِ کار دستم آمد...
من
دیگر از تو
فاصله نمیگیرم!
یک بار که گم شدم
حسابِ کار دستم آمد...
اما تو
خیال نکن نمیدانم
که مرا جا میگذاری و
در جا میزنی!
مراقب باش
تا
حسابِ کار را
دستت ندهم
...
دستت آمد؟
نبضِ بندگیام را که میگیرم،
بگیر نگیر دارد!
گاهی تند
گاهی کُند...
تند که میشود، با خودم میگویم؛
کاش همیشه رمضان بود...
کاش...
دوست دارم مست شدن را
خیس شدن را
سرد شدن را
مریض شدن را
تنها به این بهانه که در آرزوی تو باشم
من را هوای بارانِ تو به سر زده است
که به این آرزو به سر میبرم
که روزی
لایقِ وصلِ تو باشم...
هرچند که من لایقِ وصلت نیستم
اما
آرزو بر جوانان عیب نیست،
این خوش آرزو را شوقِ یک لحظه نگاهی چاره است
راستی
ثانیه شماری را خوب میدانم
هزارو یک - هزارو دو - هزارو سه...
این روزها که میگذرد
ثانیه شماری میکنم
تا برسم به پابوست
اگر تو بخواهی
شاید امسال کمی نزدیکتر
شاید...
نمیدانم،
عدهای که هنوز یک نیمهی کامل هم نیستند،
چرا به دنبالِ نیمهی دیگرِ خود میگردند؟!
.
پ.ن: حجمِ تنهاییِ تو،بیشتر از بودنِ ماست...
بخواب آرام، بخواب آرام
که رویای دلم دردست
میانِ گریهی آتش
چقدر دستانِ تو سردست
بخواب جانم، بخواب آرام
شدم لالاییِ خاطر
فقط از این میسوزم
که من لالا کنم تاکی؟
بخواب آسان، بخواب آرام
ازین مردمِ بیهنگام
غریبانه برای شام
از این اقیانوسِ آرام
که همچون ابر میدوزد
عجیب تشنه به رویِ بام
بخواب آرام روی شانه
تمام کن آتشِ خانه
برایت ابر میدوزم
به یادِ عشقِ جاودانه
بخواب آرام، بخواب عشقم
که این دنیا پراز دردست
دراین دنیای سرگردان
فقط یک دفترِ مشقم
بخواب آرام، بخواب آرام
چرا هی حرفی از ماندن
که این دفترِ مشقِ من
ندارد ارزشِ خواندن
بخواب آرام، فقط جنگ ست
که این دریا پراز سنگ ست
دراین امواج سرگردان
برایت قایقی تنگم
بخواب آرام وآسوده
میانِ شعلهی بارش
میانِ آهِ آزرده
میانِ سوزش وسازش
درونِ سوزِ گهواره
دراین گرداب کنم گردش
میانِ چرخش وچرخش
شدم گمراه وبیچاره
برایم گور میسازد
ازین گردشِ گهواره
نترس دیگر، بخواب آرام
شدم لالاییِ خاطر
فقط ازاین میسوزم
که من لالا کنم تاکی...
