منِ تلخ...

این دست هم باختم...

تا من باشم که نخواهم روی دستت بلند شوم...

اصلا،

تا می‎خواهی گل بزن،

ولی از زمین اخراجم نکن،

لااقل اینگونه می‎دانم که حواست جمعِ من‎ست...

نگذار چنین شتابان از خود بگذرم،

بروم به آن تاریکی‎هایی که می‎دانم

از آن‎ها خواهم ترسید.

راستی خدایا،

تو خدایی و می‎توانی

ولی من

این منِ خودباخته را

این منِ هیچ در هیچ را

این منِ تلخ را

تا کی تحمل کنم؟

می‎دانم که به من نمی‎آید

ولی،

به خداییت قسم

انسانم آرزوست...

.....

پ.ن:یدالله فوق ایدیهم