تو
دیگر لازم نیست
پا به پای من بیایی!
همین که گم شدم
حسابِ کار دستم آمد...
من
دیگر از تو
فاصله نمیگیرم!
یک بار که گم شدم
حسابِ کار دستم آمد...
اما تو
خیال نکن نمیدانم
که مرا جا میگذاری و
در جا میزنی!
مراقب باش
تا
حسابِ کار را
دستت ندهم
...
دستت آمد؟
نبضِ بندگیام را که میگیرم،
بگیر نگیر دارد!
گاهی تند
گاهی کُند...
تند که میشود، با خودم میگویم؛
کاش همیشه رمضان بود...
کاش...
دوست دارم مست شدن را
خیس شدن را
سرد شدن را
مریض شدن را
تنها به این بهانه که در آرزوی تو باشم
من را هوای بارانِ تو به سر زده است
که به این آرزو به سر میبرم
که روزی
لایقِ وصلِ تو باشم...
هرچند که من لایقِ وصلت نیستم
اما
آرزو بر جوانان عیب نیست،
این خوش آرزو را شوقِ یک لحظه نگاهی چاره است
راستی
ثانیه شماری را خوب میدانم
هزارو یک - هزارو دو - هزارو سه...
این روزها که میگذرد
ثانیه شماری میکنم
تا برسم به پابوست
اگر تو بخواهی
شاید امسال کمی نزدیکتر
شاید...
هرچه دیگران گفتند باورم نشد
امروز دوباره رفتم خودم را در آیینه دیدم،
مات شده بودم،
واقعا این خودم هستم؟؟؟
منی که یک عمر سرِ سفرهی غریبهها بزرگ شدهام
باید از غریبهها باشم.
اما...خدایا...
هنوز هم باورم نمیشود
که برایم دعوتنامه آمده باشد...
باید خودم را آماده کنم.
.............................................................................................
اَللّهُمَّ رَبَّ شَهْرِ رَمَضانَ الَّذى اَنْزَلْتَ فیهِ الْقُرْآنَ
همیشه بینیام گرفته است
همه فصل اینطور است
باور کنید.
وگاهی که فشار زیاد میشود،چشمانم هم اشک میریزد...
از کودکی دکترها گفتند،حساسیتِ فصلی داری،
همه فصل،
باور کنید.
از همان اولش هم معلوم بود به این دنیا حساسیت دارم...
نمیدانم،
عدهای که هنوز یک نیمهی کامل هم نیستند،
چرا به دنبالِ نیمهی دیگرِ خود میگردند؟!
.
پ.ن: حجمِ تنهاییِ تو،بیشتر از بودنِ ماست...
بخواب آرام، بخواب آرام
که رویای دلم دردست
میانِ گریهی آتش
چقدر دستانِ تو سردست
بخواب جانم، بخواب آرام
شدم لالاییِ خاطر
فقط از این میسوزم
که من لالا کنم تاکی؟
بخواب آسان، بخواب آرام
ازین مردمِ بیهنگام
غریبانه برای شام
از این اقیانوسِ آرام
که همچون ابر میدوزد
عجیب تشنه به رویِ بام
بخواب آرام روی شانه
تمام کن آتشِ خانه
برایت ابر میدوزم
به یادِ عشقِ جاودانه
بخواب آرام، بخواب عشقم
که این دنیا پراز دردست
دراین دنیای سرگردان
فقط یک دفترِ مشقم
بخواب آرام، بخواب آرام
چرا هی حرفی از ماندن
که این دفترِ مشقِ من
ندارد ارزشِ خواندن
بخواب آرام، فقط جنگ ست
که این دریا پراز سنگ ست
دراین امواج سرگردان
برایت قایقی تنگم
بخواب آرام وآسوده
میانِ شعلهی بارش
میانِ آهِ آزرده
میانِ سوزش وسازش
درونِ سوزِ گهواره
دراین گرداب کنم گردش
میانِ چرخش وچرخش
شدم گمراه وبیچاره
برایم گور میسازد
ازین گردشِ گهواره
نترس دیگر، بخواب آرام
شدم لالاییِ خاطر
فقط ازاین میسوزم
که من لالا کنم تاکی...
حرف که از تو میشود
خواهم که فردا نشود
می‌شد،اما نمیشود
به فکر تو تا میشوم
تمامِ خواب رویا شود
کاش خوابم بیدار نشود
حیف اینجا، نمیشود
تا حرف از مهرت شود
این آب، دریا میشود
کی قطرهام دریا شود؟
انگار فقط نمیشود
دلتنگِ تو که میشوم
تُنگِ دلم غوغا شود
کاش از تو هم شیدا شود
اما نه،
نمیشود که نمیشود...
