سزمینِ عجایبـ

 منِ عجیب با این تفکرِ عجیب دراین دنیای عجیب

 عجیـب،   عجیب بودنم را به رُخِ عجایبِ این سرزمینِ عجیب می‎کشاند...

.

  عجیب هم نیست

  که اینگونه عجیب بودنم ...برایت اینقـــــدر عجیب باشد...

یا معلم

نامِ تو را که بر دهان جاری می‎کنم،

لب‎هایم مغرور می‎شوند

گونه‎هایم، گل می‎اندازند

و به آسمان کمانه می‎کشند...

یک رنگین کمان به تک رنگیِ تو...

.

منِ زندگی

دیگر کار آنقدر بالا کشیده که دلت به حالِ دلم

می‎سوزد! باشد... اما لازم نکرده‎است.

من خودم درگیرم. درگیرِ درگیر.

در گیر و دارهای مسیری که تو پیشِ رویم گذاشته‎ای!

.

عجب چیزی!

 .

 مرا می‎زنی

 آری، عجب زدنی!

.

 کوزه‎هایم را می‎شکنی

 احسنت، چه شکستنی!

.

کاه‎کوهِ پست‎خند

.

 به چه می‎خندی تو؟

 سنگِ خود را، من به سینه نزنم!

 پس زِ چه دلگیرم؟!

 نه من آن بالایم

.

اردیبهشتمین روز از اردیبهشت ماه

 .

 یک اردیبهشت، هم می‎تواند آغازِ

 یک ماهِ جدید باشد

 هم آغازِیک فصلِ جدیدتر

.

بی‎انتهای عشق

 جاده‎ای را دیدم

 آن سرش ناپیدا !

 که داغ را بر دلِ آنهایی می‎گذارد

 که با وجودِ این مسیر

 هنوز هم اندر خمِ یک کوچه‎اند

 و نمی‎دانند که عشق هم

.

مرز

 و آنچنان مرزِ جاده‎ی عشق

 از جاده‎های مجاور جداست

 که سرابِ ستیز را

 در سرِ هیچ بشری نخواهی یافت...

 آری!

 این

 همان جاده‎ای‎ست که مرزهایش

 نیاز به هیچ مرزبانی ندارد...

خود مداری

یک بدی بزرگی که بعضی‎ها دارند، این است که دائما

می‎خواهند برتری خود را به دیگران ثابت کنند و آن را به

رخ دیگران بکشانند، وبدتر از آن به زور به دیگری بفهمانند

که تو در این مورد از من پایین‌تری و ...

.

هجوم

 چگونه

 در این هجومِ نابه سامانی‎ها

 به خود حق می‎دهند

 که با هر نگاهِ هرزه‎ای...

.

ای مادرم امّ ابیها

 من

 از اولش هم

 سنگِ عزای تورا به سینه می‎زدم

 اما نمی‎دانم چرا

 برای خیلی‎ها

 این زخمِ کهنه، تازگی دارد...

 یافاطمه امّ ابیها

غریبانه

- پسرم کجا داری می‎ری؟

-بیرون

- بیرون کجا؟ مگه مهمون نداریم...

- بابا مهمون که همیشه هست...

- یه امشبو بمون

.