برایِ تو سرودم، یک غزل اردیبهشت / غزل زدم ترانه،برای این سرنوشت
تو مرهمِ ترانه، خالِ لب ِ زمانه / فدایِ تو همه جان، ای بهترین بهانه
خرابِ یک نِگاهت، قبلهام ابرویِ تو / دلم شده هوایی،که مستم از بویِ تو
سپر شدی برایم، عاشقتم به مولا / ولایت وجودی، چشمِ دلم تو آقا
تو سیدِ سوایی، برای من دوایی / تو از زمین جدایی، تو لازمِ بقایی
شدمشدم هلاکت، عاشقِ سینه چاکت / نوشتهها فدایت، مست نگاهِ پاکت
جوابِ هرسؤالی، مونسِ بینوایی / تو خودت انقلابی، کوبندهای خدایی
قاصدک 
قاصدکم، چه بیصدا گریه میکنی!
حال که گریه را چوب میکنند می‌زنند بر تن درختان
حال که بغضهای سر به فلک کشیده را باران میکنند برتن خیابان
.
گفت: میتونی یه نمونه خوب برام مثال بزنی؟
گفتم: نمونش حضرت زهرا(س)...
بهش گفتم: یعنی چی این کارت؟
شروع کرد به توجیه کردن،
حرفاش که تموم شد گفتم؛گاهی اوقات آدم برای کارایی که میکنه توجیهاتی میاره
که خودشم قبول نداره،چه برسه به دیگران!
گفت:مهم خداست،خدا که دیگری نیست،ازخودمونه...
این روزا تا چشم کار میکنه غریبیِ امام زمان(ع) به چشم میخوره.
البته فقط این نیست. این روزا خیلی چیزا فدای آزادی شده.جابجاییِ
نسلهاهم نمکپاشن...
یادمه اون روزا که دانشآموز راهنمایی بودیم،معلمامون میگفتند:
وای به حالِ اون مملکتی که شما آینده سازانشین!
حالا هم که داتشجو شدم وبچههای دانشگاهو میبینم،باخودم
میگم؛وای به حال اون مملکتی که اینا میخوان معلماش بشن!
توی این دانشجوها خیلی چیزا نمیبینم. غربتِ امام زمان ازهمه بیشتر آدمو داغون میکنه...
اون چیزی هم که زیاد میبینم، ادعای فرهنگی بودنه!
پ.ن: منظور همه نیست. خوبان در اقلیتاند...
لباس مشکیرو که تنم دید پرسید:
- خدا بد نده،چرا مشکی پوشیدی؟
- گفتم:عزای مادر
- گفت:چی؟مادرت؟
- گفتم:خدانکنه،منظورم حضرت زهراست...
و یادِ جملهی توی زیارتعاشورا افتادم؛<بأبی أنتَ واُمی...>
فریاد میزنم،عید میشود اما روز نو نمیشود
این روز وآن روز نکن
این روزها از اول بیوفا بودند وحتی تا ازل...
نه!نمیتوان این روز را نوکرد،حتی هفت سال قالب ببندند!
ازنو می‌نویسم؛
نمیشود این روز را نو کرد،
ابر همان ابر،باد همان باد،سنگ وباران نیز همان است،روز همان روز
چه امشب،چه فردا،چه امروز چه دیروز،چه حالا،چه هیچوقت!
واین نیز بگذرد...
واین ماییم که تنها به این بهانه درحالِ دوباره شدنیم
اما دوباره شدن به بهانهی روزِنوهای حسابی!
واین چه دوباره شدن است؟!
وتنها به این بهانه،هرباره کوچک میشویم
دوباره شدن خوب است،ولی باکه؟با چه بهانه؟
به دیروزی که گذشت؟به امروزی که میگذرد؟یابه فرداییکه نیست؟
میبینی چه شتابان بیوفایند؟
نمیتوان خود را به این بهانه نوکرد،
به بهانهای که تقویمی است
که روز از نو وروزی از نو واین به چه معناست؟!
از نو دوباره شدن را دوست دارم،
روزی که با خویشتن آشتی شود.
چه شود آن روز؟
آیا بوی بهار به مشامت نمیرسد؟ آری،اما بهار پاییزی!
که اگر نیاید یار امسال، باز باخود گلاویزی!
چه بسیارند که گمان میکنند نوروز میشود اما...
روزِ نویی که گور درآیینه میبیند!
بگویید به این مردم،به این چرخش،به این نوروزِ تقویمی
با که دوباره میشوید؟به کجا چنین شتابان؟
که این نیز بگذرد...
پ.ن:آرزو دارم روزهایی که پیشِ رو دارم ـ آغازِ روزهایی باشد که آرزو دارم
