روزها که میگذرد، خودش را به رخم میکشد
که من امروز را
با تمامِ خوشیها و ناخوشیهایش گذاشتم و رفتم
من از دنیا میگذرم بدونِ اینکه کسی بر من خرده بگیرد
اما تو
من را چگونه گذراندی؟
نه، تو از من نمیتوانی بگذری،
و برای لحظه لحظهی من، که بر تو گذشت
سؤالت میکنند
برای هر خوشیها و ناخوشیهایش،
که چگونه گذشت...
این دغل دوستان که می بینی مگسانند گردِ شیرینی
جناب آقای دکتر محمدباقرِ نوبخت
درطولِ این مدتِ کوتاهی که سمتِ معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی و سرپرست معاونت توسعه مدیریت و سرمایه انسانی رئیس جمهور را به بایستگی کسب کردهاید، گند زدهاید به هرچه برنامه‌ریزی و نظارت و توسعه و سرمایه انسانی و مدیریت شهرداری رشت.
لیک ما هم دراینجا لازم دانستیم مانندِ دیگر چاپلوسان و پاچه خوارانی که فضایِ کثیفِ شهر را با رنگ وبوی ریا، کثیفتر کردهاند، تبریکی بیجا جهتِ این اکتسابِ بجای شما عرضه داریم.
باشد که به پاسِ چند دهه چرب زبانی و این گسلِ همگانی، دستمان را در این دنیا بگیرید ...
جمعی از همشهریانِ بدبخت
......
پ.ن: هرچند این اکتسابِ شما برای عدهای سود نداشت، اما برای همشهریانمان حسابی نان داشت!
این روزها باید حسابی بخوانی
سوزِ صدایت تکانم میدهد
مگر نمیبینی من هم رنگی شدهام؟
مگر نمیبینی چون قناری اسیر شدهام؟
کلک و پرِ گنجشک با باران خوشست
بخوان باران
فقط بخوان
صدایت سوز دارد...تکانم میدهد...
چگونه از نگهبانی لذت ببریم؟؟؟
- اگر زمان پست شما از ساعت 1 تا 3 صبح باشد، من توصیه میکنم کلش را بخوابید...اصلا عجیب میچسبد...
من که در عمرم هیچ خوابی به این اندازه برمن نچسبید!
- اگر از ساعت 4 تا 6 صبح پاس دارید، باید هرکاری انجام دهید جز نگهبانی...
مثلا همزمان با نگهبانی چای بنوشید! بخوابید، دعای فرج و عهد و زیارت عاشورا و بعدش نمازِصبح بخوانید...
واگر زیرِ نورِ ماه بر روی کوههای لوشان باشد که چه بهتر...
البته این را به شما توصیه نمیکنم! چون امکان دارد
وقتی آخر زیارتِ عاشورا به سجده میروید،یک چیزی بیاید دستتان را نیش بزند و برود!
یا وقتی موقع نگهبانی مشغولِ انجامِ کارهای شخصیتان هستید،
از گردانهای دیگر بیایند و به گردانِ شما پاتک بزنند، آنوقت همهاش ضدّحال میشود...!
- اگر موقع نگاهبانیتان با کسی برخورد کردید که اسم شب را نمیدانست...
باید هرچه عقده از فرمانده و جانشینش و مربیان و پاسبخش ،دارید سرِ او خالی کنید! این قانونِ بقاست!!!
- اگر بالای مقرّ فرماندهی نگهبان باشید، آن هم سرِ ظهر زیرِ آتشِ سوزان
باید چفیهتان را خیس کنید وبیندازید سرتان وکلاه آهنی رویش، بعد اسلحه را ستون کرده و یک چرتی بزنید
و البته اگر مانند من شانس بیاورید
که در همان حین جانشینِ فرمانده از راه برسد ولی دلش نیاید شما را بیدار کند...!
البته اصلا میتوانی مانندِ حامد خودتان را به مریضی بزنید وپاس ندهید!
- اینها تجربیاتِ من درطولِ آموزش در پستِ نگهبانی بود که لازم دانستم اینجا نشرش کنم... گویند زکاتِ علم نشرِ آن است!
و البته از آقای پاسبخش نخواهم گذشت که هرجا نیرو کم میآورد ازمن و همچادریهایم مایه میگذاشت...!
واین شد که ازآن پس، نامِ پاسبخش را گذاشتیم بازپخش...!
چه صفایی داشت
پا در کفش شهدا کردن
قدم به قدم شهید حس کردن
چیزِ دیگری بود این اندک زندگی
که فقط
لحظهای
اندکی
جنگ را درک کردن...
چه حالی داشت
شهید بوسیدن
شهید خوردن
شهید دیدن
شهید گفتن
شهید رفتن
شهید ماندن
شهید خوابیدن...
با کمی پررویی
پا در کفش شهدا کردن
جایتان خالی بود...
شما تاحالا اسلحه کلاش از نزدیک دیدهاید؟ دستتان گرفتهاید؟
وینچستر چطور؟ یوزی؟ آر-پی-جی؟ تیربار؟ دوشکا؟
ابزار آلاتِ جنگ را دستِ هرکسی نمیدهند.
خطرناک است. فقط به یکعدهی خاصی که اهلش هستند.
اصلا نیاز به آموزش دارد.
...
حالا شما کشوری را تصور کنید که کلی از این اسلحهها دادهاند دستِ کودکان و دیوانگان و نابلدان...
...
من از این ابزارِ جنگِ نرم که دستِ هر کس وناکسی دادهاند،بدم میآید.
...
پ.ن:دراین جنگ، اینترنت نقش مینِ ضدِ نفر را دارد...
ازخواب پریدم
با صدای شیرینِ بچهگانهی کودک که میگفت: برایم آهن آدمی میخری؟
مادر: آدم آهنی درسته؛ بگو آدم آهنی
کودک: آهن آدمی...
- بگو آدم
- آدم
- حالا آهنی
- آهنی
- حالا بگو آدم آهنی
- آهن آدمی
...
خواستم بروم سرِ پنجره و به مادر بگویم:
اصرار نکن. بزرگ که شد آدم آهنی را خوب تلفظ میکند...
...
مادر: بگو بابا
کودک: بابا
مادر: حالا بگو آدم آهنی
کودک: آهن آدمی...
............................
پ.ن: اگه کودک بدیرو یه لحظه درک میکرد؛بدونِ شک جمله آخررو درست وشیوا میگفت...
افسوسِ من
بیانِ همین فاصلهست
از چشم دیگران
تا چشم خدا...
کافهچی
قهوهام را تلخ کن
واقعیتم چیزِ دیگریست...
از در که پایم را بیرون میگذارم، شروع میشود.
دیگر،مسیرِ هر روزهام هم برایم تازگی دارد،
رانندهها هم این را خوب میدانند.هر روز کرایه را به یک نرخ میبرند.
پیاده که میروم،به پاهایم خوب نگاه میکنم،کفشهایم عوض شده است، با خیابانها همخوانی دارد. دیگر خودش مرا میبرد به مقصد، از خیابانهایی که انگار ندیده بودم...
با افراد که صحبت میکنم، انگار قبلا یکجایی آنها را دیدهام، اما هرچقدر فکر میکنم نمیدانم چیستند! شغالند؟ مرغند؟ کلاغند؟ یا گرگ؟
زبانشان را نمیفهمم اما دهانم جورِ مرا میکشد...
به لباسهایشان که نگاهمیکنم، دلم به لرزه میافتد، اما چشمانم همراهی میکند، آری،این لباسها به این خیابانها و سنگفرشها میآید...
خسته شدهام.
هرچه خیابانها سنگفرشتر میشود،لباسها هم تنگتر...کرایهها بیشتر...
کرایه که بالا رود، به من این فرصت را میدهد که پیاده بروم!
به پاهایم میگویم،خوب نگاه کن،فردا چیزِ دیگریست...
پ.ن: در میانِ چپ و راست شهر باران، دلم عجیب برای آن شهرِ خودم گرفتهاست. من آن شهرِ قدیمی را دوست دارم . . .
.
این روزها
ویترینِ لباس فروشیهای شهر
جورِ دیگری حبّ دنیا میآوردِ...
این دست هم باختم...
تا من باشم که نخواهم روی دستت بلند شوم...
اصلا،
تا میخواهی گل بزن،
ولی از زمین اخراجم نکن،
لااقل اینگونه میدانم که حواست جمعِ منست...
نگذار چنین شتابان از خود بگذرم،
بروم به آن تاریکیهایی که میدانم
از آنها خواهم ترسید.
راستی خدایا،
تو خدایی و میتوانی
ولی من
این منِ خودباخته را
این منِ هیچ در هیچ را
این منِ تلخ را
تا کی تحمل کنم؟
میدانم که به من نمیآید
ولی،
به خداییت قسم
انسانم آرزوست...
.....
پ.ن:یدالله فوق ایدیهم
در این لیالی قدر،
باز با خودم در گیرم!
خدایا،
میدانم ستارلعیوبی
اما
بعضی از گناهانم را نشانم بده
تا بفهمم چطور
طلبِ مغفرت کنم...
