قاصدک

قاصدکم، چه بی‎صدا گریه می‎کنی!

حال که گریه را چوب می‎کنند می‌زنند بر تن درختان

حال که بغض‎های سر به فلک کشیده را باران می‎کنند برتن خیابان

حال که شراره‎های کینه را زهرچشم می‎کنند برای شیطان

حال که درخت‎ها ساخته‎اند از کاغذهای خائن

حال که درون کفش‎‏هامان،چیزی نیست جز ریگ بیابان

حال که سکوت می‎شمارند هر بی‎صدا را

تو خیره شده‎ای به سفیدیِ کاغذ؟!

به دنبال آبی برای سراب؟!

اینجا یک چشم به آسمان است ویک خشم زیر دندان

با اینکه می‎دانی به باد دادنت چقدر برایمان زیباست

اما پیغام ها می‎رسانی همچنان

‎دل‎ها دل می‎دهی

می‎دانم دلت خون است

از سر این است که خیره‎ای به سفیدی

شاید برای صلح

اما همه قهراند!

حال که از جام آب، سراب می‎نوشیم،

تو سکوتت را فریاد کن قاصدکم

قاصدکم،

چه بی‎صدا گریه می‎کنی!