شما تاحالا اسلحه کلاش از نزدیک دیدهاید؟ دستتان گرفتهاید؟
وینچستر چطور؟ یوزی؟ آر-پی-جی؟ تیربار؟ دوشکا؟
ابزار آلاتِ جنگ را دستِ هرکسی نمیدهند.
خطرناک است. فقط به یکعدهی خاصی که اهلش هستند.
اصلا نیاز به آموزش دارد.
...
حالا شما کشوری را تصور کنید که کلی از این اسلحهها دادهاند دستِ کودکان و دیوانگان و نابلدان...
...
من از این ابزارِ جنگِ نرم که دستِ هر کس وناکسی دادهاند،بدم میآید.
...
پ.ن:دراین جنگ، اینترنت نقش مینِ ضدِ نفر را دارد...
ازخواب پریدم
با صدای شیرینِ بچهگانهی کودک که میگفت: برایم آهن آدمی میخری؟
مادر: آدم آهنی درسته؛ بگو آدم آهنی
کودک: آهن آدمی...
- بگو آدم
- آدم
- حالا آهنی
- آهنی
- حالا بگو آدم آهنی
- آهن آدمی
...
خواستم بروم سرِ پنجره و به مادر بگویم:
اصرار نکن. بزرگ که شد آدم آهنی را خوب تلفظ میکند...
...
مادر: بگو بابا
کودک: بابا
مادر: حالا بگو آدم آهنی
کودک: آهن آدمی...
............................
پ.ن: اگه کودک بدیرو یه لحظه درک میکرد؛بدونِ شک جمله آخررو درست وشیوا میگفت...
افسوسِ من
بیانِ همین فاصلهست
از چشم دیگران
تا چشم خدا...
کافهچی
قهوهام را تلخ کن
واقعیتم چیزِ دیگریست...
از در که پایم را بیرون میگذارم، شروع میشود.
دیگر،مسیرِ هر روزهام هم برایم تازگی دارد،
رانندهها هم این را خوب میدانند.هر روز کرایه را به یک نرخ میبرند.
پیاده که میروم،به پاهایم خوب نگاه میکنم،کفشهایم عوض شده است، با خیابانها همخوانی دارد. دیگر خودش مرا میبرد به مقصد، از خیابانهایی که انگار ندیده بودم...
با افراد که صحبت میکنم، انگار قبلا یکجایی آنها را دیدهام، اما هرچقدر فکر میکنم نمیدانم چیستند! شغالند؟ مرغند؟ کلاغند؟ یا گرگ؟
زبانشان را نمیفهمم اما دهانم جورِ مرا میکشد...
به لباسهایشان که نگاهمیکنم، دلم به لرزه میافتد، اما چشمانم همراهی میکند، آری،این لباسها به این خیابانها و سنگفرشها میآید...
خسته شدهام.
هرچه خیابانها سنگفرشتر میشود،لباسها هم تنگتر...کرایهها بیشتر...
کرایه که بالا رود، به من این فرصت را میدهد که پیاده بروم!
به پاهایم میگویم،خوب نگاه کن،فردا چیزِ دیگریست...
پ.ن: در میانِ چپ و راست شهر باران، دلم عجیب برای آن شهرِ خودم گرفتهاست. من آن شهرِ قدیمی را دوست دارم . . .
.
این روزها
ویترینِ لباس فروشیهای شهر
جورِ دیگری حبّ دنیا میآوردِ...
این دست هم باختم...
تا من باشم که نخواهم روی دستت بلند شوم...
اصلا،
تا میخواهی گل بزن،
ولی از زمین اخراجم نکن،
لااقل اینگونه میدانم که حواست جمعِ منست...
نگذار چنین شتابان از خود بگذرم،
بروم به آن تاریکیهایی که میدانم
از آنها خواهم ترسید.
راستی خدایا،
تو خدایی و میتوانی
ولی من
این منِ خودباخته را
این منِ هیچ در هیچ را
این منِ تلخ را
تا کی تحمل کنم؟
میدانم که به من نمیآید
ولی،
به خداییت قسم
انسانم آرزوست...
.....
پ.ن:یدالله فوق ایدیهم
در این لیالی قدر،
باز با خودم در گیرم!
خدایا،
میدانم ستارلعیوبی
اما
بعضی از گناهانم را نشانم بده
تا بفهمم چطور
طلبِ مغفرت کنم...
