میان

این روزها

هوای گلویم حسابی می‎گیرد.

نه این که هوایی شده باشد... نه...

شاید هم آری

اصلا نمی‎دانم

خودم هم در کارِ این گلویم مانده‎ام

همه‎اش اشک‎هایم را فرو می‎خورد

شاید نمی‎داند این دل است... آبشش که ندارد... هوا می‎خواهد!

شاید هم می‎داند و کاری از دستش بر نمی‎آید

شاید  شاید  شاید...

::

اصلا حق دارد... سخت است میانِ دوچیز ماندن

که با غمگینی بسازد یا سنگینی؟!...

.

گوش زد:

به شهرم: اینجا هوای دل غباری‎ست...

به مادرم: ظرفیتم را دیدی؟

به خودم: سنگینی‎ای که داغ می‎شود و دلِ محسن اشک‎های مادر را تنفس می‎کند...