که آواره...

 

.

 شیدایی را از تو آموختم

 که یک کاوراه،  آواره‎ شدم

 فقط کمی از خودت خالی‎تر

 که نشوم آدمی... تا خلاءِ خود را به توخالی بودن دیگران بگذراند...

 من فقط یکم عجیبم، توچرا اینقدر غریبگی می‎کنی؟

 شاید که رسم کاواره نشینان این‎ست

 آوار روی سرشان...