عادلانه...

 من نه می‎دانم شبها چه می‎کنی

 و روزها چطور از خواب بیداری می‎شوی...

 نه می‎دانم صبح‎ها را برای چه بیدار می‎شوی

 و صبحانه چه می‎خوری!

 نمی‎دانم همراه با غذا، غم و اندوه و آه را هم همراه می‎کنی

 یا اینکه معده‎ات جز خودت را هضم نمی‎کند...

 من نه تاحال خوابیدنت را دیده‎ام ونه تا به حال در جای تو خوابیده‎ام

 من نه تا حال جای تو راه رفته‎ام و نه باکفش‎های تو قدم زده‎ام

 منی که جای تو نیستم، شاید تورا بفهمم اما درک نمی‎کنم...

 من قول می‎دهم درموردت قضاوت نکنم

 تو هم مرا از قضاوت، فاکتور بگیر...

...

 پ.ن: نگاهِ عکس‎های یک آمریکایی از مردم ایران، برایم جالب بود +