دوست دارم مست شدن را
خیس شدن را
سرد شدن را
مریض شدن را
تنها به این بهانه که در آرزوی تو باشم
من را هوای بارانِ تو به سر زده است
که به این آرزو به سر میبرم
که روزی
لایقِ وصلِ تو باشم...
هرچند که من لایقِ وصلت نیستم
اما
آرزو بر جوانان عیب نیست،
این خوش آرزو را شوقِ یک لحظه نگاهی چاره است
راستی
ثانیه شماری را خوب میدانم
هزارو یک - هزارو دو - هزارو سه...
این روزها که میگذرد
ثانیه شماری میکنم
تا برسم به پابوست
اگر تو بخواهی
شاید امسال کمی نزدیکتر
شاید...
همیشه بینیام گرفته است
همه فصل اینطور است
باور کنید.
وگاهی که فشار زیاد میشود،چشمانم هم اشک میریزد...
از کودکی دکترها گفتند،حساسیتِ فصلی داری،
همه فصل،
باور کنید.
از همان اولش هم معلوم بود به این دنیا حساسیت دارم...
پ.ن: حجمِ تنهاییِ تو،بیشتر از بودنِ ماست...
ایرانی همیشه حماسه ساز بوده وخواهد بود.
یک بندِ انگشتِ من،خوب هیکلشان را تحقیر کرد.
تاشما باشید که مردم ایران را مردمِ عادی فرض نکنید.
حرف که از تو میشود
خواهم که فردا نشود
می‌شد،اما نمیشود
به فکر تو تا میشوم
تمامِ خواب رویا شود
کاش خوابم بیدار نشود
حیف اینجا، نمیشود
تا حرف از مهرت شود
این آب، دریا میشود
کی قطرهام دریا شود؟
انگار فقط نمیشود
دلتنگِ تو که میشوم
تُنگِ دلم غوغا شود
کاش از تو هم شیدا شود
اما نه،
نمیشود که نمیشود...
دیشب با چشمانم درگیر بودم
خواب در لابهلای چشمانم ترک خورده بود
نیمهام در خواب، نیمهام در بیداری
دیشب به آسمانها زده بودم
تورا دیدم که به دورت میگردند
موهایت شانه میکنند
نوازشت میکنند
انگار پرستشت میکردند...
تومرا نگاه کردی
ومن دورکعت نماز خواندم
نگاهت صدایم کرد که آهسته بخوان
صدایت خوش بود
عطرِ سلام میداد، عطرِ صلوات
آمدی و روی سرم دست کشیدی
و من تابوتی شدم از تو که لااله الا الله سر میداد
شبِ زیبایی بود
فقط نمیدانم تورا دیدم یا خوابِ تورا؟
خواب بودم یا بیدار؟
زین پس،هرشب دعا خواهم کرد؛
اللهم الرزقنی توفیق شهادة فی سبیلک...
وقتی بانامحرم سربه زیر صحبت میکنم،میگویند؛آدم ندیده
وقتی تحویل سال به مزارشهدا میروم،میگویند؛تافتهی جدا بافته
وقتی برای دوری ازگناه ازجماعت دور میشوم،میگویند؛خودسر
واینبار لباس مشکی برای بافاطمه بودن تن میکنم،میگویند؛اُمل
آری،من تافتهای جدا بافتهام
اصلا بافته شدنی که بهدست فاطمه باشد...
ومن این را دوست دارم.
میخواهم ازاین جماعت بروم،
پشت سرم آب نریزید،میلِ بازگشت ندارم
آب نریزید،لااقل به حرمتِ اینکه فاطمه بامن است
باشد که انتقام سیلیِ زهرا بگیرم...
پ.ن:فاطمه،فاطمه،فاطمه،فاطمه،فاطمه،فاطمه،فاطمه ...
گفت: میتونی یه نمونه خوب برام مثال بزنی؟
گفتم: نمونش حضرت زهرا(س)...
این روزا تا چشم کار میکنه غریبیِ امام زمان(ع) به چشم میخوره.
البته فقط این نیست. این روزا خیلی چیزا فدای آزادی شده.جابجاییِ
نسلهاهم نمکپاشن...
یادمه اون روزا که دانشآموز راهنمایی بودیم،معلمامون میگفتند:
وای به حالِ اون مملکتی که شما آینده سازانشین!
حالا هم که داتشجو شدم وبچههای دانشگاهو میبینم،باخودم
میگم؛وای به حال اون مملکتی که اینا میخوان معلماش بشن!
توی این دانشجوها خیلی چیزا نمیبینم. غربتِ امام زمان ازهمه بیشتر آدمو داغون میکنه...
اون چیزی هم که زیاد میبینم، ادعای فرهنگی بودنه!
پ.ن: منظور همه نیست. خوبان در اقلیتاند...
لباس مشکیرو که تنم دید پرسید:
- خدا بد نده،چرا مشکی پوشیدی؟
- گفتم:عزای مادر
- گفت:چی؟مادرت؟
- گفتم:خدانکنه،منظورم حضرت زهراست...
و یادِ جملهی توی زیارتعاشورا افتادم؛<بأبی أنتَ واُمی...>
