قرنطینه...

 .

غزل‎هایم، عمریست در هوای نبودنت قرنطینه شده‎اند

.

 یک جمعه بیا و غزلی نو باب کن...

کُما

من وفا را، گریه‎ها را، خنده‎ها را، دوست دارم

 من تبِ کوچِ پرنده در هوا را دوست دارم

.

 لحظه‎های شادمانه، گریه‎های کودکانه

 لیلی و مجنون و شیرین، قصه‎ها را دوست دارم

.

فصل پاییزِ بهاری، شهر باران، یادگاری

 آسمانش، ابرهایش، این هوا را دوست دارم

.

ادبیاتِ بی‎در و پیکر!

 بنی آدم اعضای یکدیگرند! / که در آفرینش زیک گوهرند؟

خیلی موقع‎ها، خیلی جاها، بینِ دوستان، سرِ کلاس، موقعِ مباحثه، وقت و بی‎وقت

هر وقت کار به جایی می‎کشید که باید این بیت از سعدی خوانده می‎شد

باید جوش میاوردم؛

همیشه هم یکی برای همه بودم... خودم بودم و خودم... با کلی دلیل و فلسفه که شماها اشتباه می‎خوانید...

اما جواب نمی‎داد...

خیلی سخت‎ست که حس کنی کلی آدم دور و برت هستند که هرچی دلیل می‎آوری حالیشان نمی‎شود...

خیلی سخت‎ست همه بگویند تنها تو اشتباه می‎خوانی!

مخصوصا که دبیر عروضِ قافیه - دبیرِ ادبیات - دبیرِ آرایه - دبیر زبان

و حتی در دانشگاه، استادی که مثلا دکترای زبان شناسی دارد

بگوید تو اشتباه میکنی،

حتی کتاب‎های درسی هم این بیت رو همینطور بنویسند!

حتی پشتِ اسکناسِ ده هزار تومانی هم!

و تنها دل‎خوشیِ تو دیوارِ ساختمان اداری شهرستان رودسر باشد که درستش را...!

اما سعدی مردِ کوچکی نبود...

او می‎فهمد اگر یکدیگر بگذارد با بیتِ بعدی هم‎خوانی ندارد...

شما این بیت را چطور می‎خوانید؟

..........

بنی آدم اعضای یک "پیکرند" / که در آفرینش ز یک گوهرند

زیارت با اعمالِ شاقه

بسم رب الرضا(ع)

 این که می‎گویند آدم با هربار زیارتت مجنون‎تر می‎شود راست‎ست

 ممنونم که باز هم

 این مجنونِ دلباخته را

 این نادانِ خود باخته را

 این اسیر و آواره را

 جا و پناه می‎دهی...

 راستی،

 مطمئن باش که منِ عقده‎ای جورِ دیگری می‎آیم

 و چیزهایِ زیادی می‎خواهم

 به خواهرت و غربیت قسم، بازهم آقایی کن

 امسال روی کَرمت حسابِ ویژه‎ای باز کرده‎ام...

 ...

ای که همه شب تاسحر، بامن مدارا می‎کنی                    این قلبِ بی‎دینِ مرا، امشب مداوا می‎کنی؟

اصلا که من خیلی بدم، باشد ولی رسمش نکن              این آهوی دست‎بسته را اینگونه دعوا می‎کنی؟

این دل شده لامذهبی، خونین شده چشمِ تَرَم                  این چشمِ گریانِ مرا داری تماشا می‎کنی؟

آواره و خسته شدم، از همه جا رانده شدم                         پیکرِ خسته‎ی ‎ِ مرا کنجِ حرم جا می‎کنی؟

میانِ عاشقانِ تو زائر وحاضر نیستم                                     میانِ این مردم مرا چگونه پیدا می‎کنی؟

آن گنبدِ زردِ طلا، دل را هوایی می‎کند                            حالا که دل بردی چرا، امروز وفردا می‎کنی؟

پروانه‎ی شمعِ شما، ...                                             آقا، گره‎ی قافیه‎ها را شما وا می‎کنی؟

پیراهنی آورده‎ام، ای یوسفم دستی بکش                          یعقوبِ چشمانِ مرا، تنها تو بینا می‎کنی

الراضی وبالقدر و قضا، سلطان علی موسی‎الرضا                    آخر تمامِ عاشقنت را زلیخا می‎کنی...

دکـ لـ مـ هـ          

......

پ.ن: به زیارتش می‎روم. انشاالله نائب‎الزیاره‎ی همه‎ی عاشقانش...