اشتباهِ تشابه

چی فکر می‎کردیم و چی شد!
اجناس مشابه زیادن. هر گردی هم مسلما گردو نیست!
می‎ترسم اصلح را با افضح اشتباه بگیرم...

................................
پ.ن: وَ إِذا قِیلَ لَهُمْ لا تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ قالُوا إِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُونَ (بقره 11)
پ.ن: نخوا گرمیه خوابِ چشمِ کسی،بذاره که بیداری یادت بره.

ضربانِ قلب من نمی‎زنه!

میای؟ناز نکن دیگه! بیا خُب؟بیا دیگه!

چی؟ رد صلاحیت می‎شی؟

خب به درک! فوقش رد بشی،ما هدفمون چیز دیگست.

راستی، یه متن دارم آماده می‎کنم،هر وقت که رد شدی یه مصاحبه‎ی کوبنده باید انجام بدی...

همون چیزایی رو که نوشتمو میگیا!نه کم‎تر نه بیشتر.

علی الحساب برو یه مصاحبه بکن بگو تا حضرت آقا اجازه نده من نمیام،

بعدش برو ثبت‎نام کن.

تقلب که جواب نداد،بذار ایندفعه انتخاباتِ آزاد رو بهانه کنیم...

توَهمِ استغناء

اینجا همه‎ی پست و مقام‎ها اکتسابیه،
فقط دایره‎ی اکتساب بجای یک فرد، کلِ جدّ وآباءو شامل میشه...
یه همچین شایسته سالاریی داریم ما...!

مکالمه‎ی چندلایه!

                    


بخشی ازمکالمه‎ی من باکارمند بانک موقع افتتاح حساب:
- کارمند: شغلت چیه؟
- من : فرهنگی هستم،
 کارمند یه نیگا به همکارِ خانومش انداخت وبا نیشخند گفت:
- من‎ که نگفتم بی‎فرهنگی!(حالا همکارش نیشش تا بنا گوش باز می‎شه!)فرهنگی که شغل نمی‎شه!
- من: شما خودت شغلت چیه؟
- کارمند: خب معلومه، من کارمندم دیگه!
- من: خب اگه شما کارمندی،پس منم فرهنگیم...!



پ.ن:اونجا کلی الکی حرف بهم می‎زد که به اصطلاح خودشو جلو همکارش شیرین کنه!منم که متخصص تو تیکه انداختن! بیچاره چندبار بدجور ضایع شد!

بغض نشسته

کدام باران؟!
ابرها دروغ می‎‌گویند
خورشیدی را پشت خود پنهان کرده‎اند
و عرق شرمش نوازش می‎کند صورت ما...
کدام بغض؟!
بغض باید بی‎صدا باشد،
نه با این قلمی که فریاد می‎زند!
آیا قلم دروغ می‎گوید؟
آن‎هم قلمی که به آن قسم خورده است؟
کدام تب؟!
بدن دروغ می‎گوید
درونش شعله‎ای غوغاست
وما چه زود باور می‎کنیم!
کاش بارانی بود، تا می‎شست بغض نشسته‎ام را...
که خاک اگر با آب دم بگیرد، چه‎ها که نمی‎کند
من این آب واین باران را دوست دارم
برای باران به ابر نه،به آسمان خواهم زد
که آسمان بامن است...
اینجا می‎گویند برایم تب می‎کنند!
اصلا بی‎پرده بگویم
 تب داریم تا تب...

منهای رونق

در یک نظرسنجی،از کارکنان و دانشجویان دانشگاه فرهنگیان پرسیده شد، نظرشان درمورد

امکانات آموزشی و رفاهی دانشگاه‎‎های دیگر چیست؟

کسی نظری نداد. چرا که :

واحد آموزش نمی‎دانست نظر چیست،

استاد نمی‎دانست آموزش چیست،

امورمالی نمی‎دانست رفاه چیست،

دانشجو نمی‎دانست دانشگاه چیست،

رئیس نمی‎دانست امکانات چیست!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن: در دانشگاه ما اگر رونق نیست، صفا هست...!

آیینه

عید را در آینه می‎بینم

اما اینبار می‎چشم با طعم حسرت

با آیه‎ی دلتنگی

حسرتِ روزهای خوب

حسرت روزهای شاد

که عجولانه گذشت

گونه ام سیراب‎ست

می‎شمارم

بچگی‎هایم را

گم کرده‎ام آنها را

من به‎یادم

یاد قلّک‎ها وسنگ

یاد شور وشوق وحسرت‎های کم

یاد بازی‎های گرم

یاد قهرها

یاد مهمان

یاد آجیل‎ها ودندان

خواستنی‎ها داشتنی

گاهی شادی،گاهی غمگین

جامه‎ی نو

گاهی مشکین گاهی رنگین

لب به خنده چشم به‎دست

عیدیِ خوب عیدیِ کم

گاهی بانثر گاهی شعر

با دلی خوش

که عید آمد وعید آمد

اما حالا حسرت

عید امسال در آیینه باید دید

عید آمد وعید آمد

اینبار چه‎زود آمد

این آیینه با عید دیدنی‎ست

کاش خاطره‎ها شستنی

کاش خواستنی‎ها داشتنی

گور در آیینه می‎بینم

از آنچه می‎بینم به من نزدیک‎تر است

ای آیینه

من درونِ تو

چه چیزها که نمی‎بینم...

معلم عشق داد...

معلمم،

ای کتاب ناطق کودکی‎هایم،

ای طراوت بخش لحظه‎های جدایی

یادم هست هروقت می‎دیدی که از راه پرت می‎شوم،

مهربانی‎ات را درون یک خط‎کش چوبی خلاصه می‎کردی

ومن گمان می‎کردم که تنبیه می‎کنی.

تاحالا کسی برایم نگفته بود که با هر زدنت،تیری به‎قلب خود می‎زنی،

عشقی به جانم می‎نشینی ونهالی درقلبم می‎کاری.

به‎راستی که اگر این‎ها نبود من هم نبودم.

وآنگاه که چون باران می‎گریستم،دست نوازش بر سرم می‎کشیدی

مرا فرزندت می‎خواندی، ومن احساس می‎کردم که دست نوازش خداست

بر سرِ بندگانش...

یادت هست؟...اول مهر به ما مهر می‎آموختی...

یادت هست؟...هروقت بیست می‎گرفتم شاد می‎شدی وهروقت نمی‎گرفت غمگین

ومن آخر دلیلش را نفهمیدم...

یادش بخیر...اشک‎هایم را ازگونه پاک می‎کردی...نامم را تلاوت می‎کردی،

برایم شعر می‎خواندی وبا من کودکی می‎کردی...

معلمم، باورکن تورا کم دارم... می‎خواهم کودکی‎هایم را باتو مرور کنم،

حتی با خط‎کش چوبی...

                                           

تب وتاب

گریه دارم،سرد‎تراز اشک،گرم‎تر از آفتاب

اشکی به زلالیِ بلور

نورِ چشمی داشتم مروارید

اما جنسش از آب

پر وبالش دادم

اما اکنون پرید

از دستِ این مردم که برای دل خود دل‎شِکنند

پیمانه‎ام پراز اضطراب

غل‎وزنجیر به تنم

برگردنم بسته‎اند طناب

گفت فرق دارم باهمه

راست می‎گفت،نبود کذّاب

فرق داشت،آری فرق!

نامردتر از دیگرو دیگران

پیمانه‎ام پراز اضطراب

غل‎وزنجیر به تنم

برگردنم بسته‎اند طناب

شب و روز درفاضلاب‎ست ومی‎دهد عطرِ گلاب

عاشق تر از حدِ خودم بود

سلامم بر هوس،دلِ درونم را شکست

خود شکست وخود پرازکینه است

انگار که چشمانش کرده‎اند اعتصاب!

مؤذنا!برایش نزن فریاد

خواب نسیت،خودش را زده‌است به‎خواب!

دلابم،دلابم،خسته‎ام از این همه عذاب

شناورم هرشب برروی رختخواب

متنفرم ازمن که تورا خواندم ناب

ناب است،دل‎سنگِ نایاب!

از دستِ تو،از دست این روزگار

سربه کوه گذاشته ام،بیابان برمن سراب

رهایم کن ای ماتمِ ازخون بی‎خبر

رنگِ خونی دارم که از شوق پرکشم

نبین این صورتِ تبدّل زده وهمرنگ مهتاب

دیگر بیخیالم،بیخیالم،بیخیالِ این تب‎وتاب

اصلا تو سواری،تو سزاوار ستایش وازمن سوا

تو شمعی،تو پروانه منم اشک‎وآه

باشد برو،ازمن برو،فقط برو،برو

اصلا تو قطره‎ی آب نه خودِ آب،منم غرقِ منجلاب

فقط توهم بیخیالِ این تب‎وتاب

دربه دیوار کوبیدم تا ببینی چه دلی شکسته‎ای

همه دیدند تو ندیدی،ای‎دادو ای‎بیداد

مؤذنا!برای که می‎زنی فریاد؟

خواب نیست! خودش را زده‎است به‎خواب!

تو دلی داری ودلدار که صدای شکستنش به گوش

پس تویی شکننده‎ی دلهای بی‎تاب؟!

هرروز به‎یک رنگی وهربار به‎یک راه

بیزارم از دستت که هستی در پرستشِ آفتاب

دستت به زیر،سر به هوا،ازخود بی‎خود،پشت به‎خدا

از دستِ تویی که باخته‎ی رنگِ هوا

خرابم،خرابم،خرابم،فقط خراب...

تافته‎ی جدا بافته...

   

وقتی بانامحرم سربه زیر صحبت می‎کنم،می‎گویند؛آدم ندیده

وقتی تحویل سال به مزارشهدا می‎روم،می‎گویند؛تافته‎ی جدا بافته

وقتی برای دوری ازگناه ازجماعت دور می‎شوم،می‎گویند؛خودسر

واینبار لباس مشکی برای بافاطمه بودن تن می‎کنم،می‎گویند؛اُمل

آری،من تافته‎ای جدا بافته‎ام

اصلا بافته شدنی که به‎دست فاطمه باشد...

ومن این را دوست دارم.

می‎خواهم ازاین جماعت بروم،

پشت سرم آب نریزید،میلِ بازگشت ندارم

آب نریزید،لااقل به حرمتِ اینکه فاطمه بامن است

باشد که انتقام سیلیِ زهرا بگیرم...

 

پ.ن:فاطمه،فاطمه،فاطمه،فاطمه،فاطمه،فاطمه،فاطمه ...

برای تو...

 

برایِ تو سرودم، یک غزل اردیبهشت / غزل زدم ترانه،برای این سرنوشت

تو مرهمِ ترانه، خالِ لب ِ زمانه / فدایِ تو همه جان، ای بهترین بهانه

خرابِ یک نِگاهت، قبله‎ام ابرویِ تو / دلم شده هوایی،که مستم از بویِ تو

سپر شدی برایم، عاشقتم به مولا / ولایت وجودی، چشمِ دلم تو آقا

تو سیدِ سوایی، برای من دوایی / تو از زمین جدایی، تو لازمِ بقایی

شدم‎شدم هلاکت، عاشقِ سینه چاکت / نوشته‎ها فدایت، مست نگاهِ پاکت

جوابِ هرسؤالی، مونسِ بی‎نوایی / تو خودت انقلابی، کوبنده‎ای خدایی

 

قاصدک

                  قاصدک   

قاصدکم، چه بی‎صدا گریه می‎کنی!

حال که گریه را چوب می‎کنند می‌زنند بر تن درختان

حال که بغض‎های سر به فلک کشیده را باران می‎کنند برتن خیابان

.