تَرک برداشته...شاید

.

الان که از خونه میری بیرون، کلی آدم می‎بینی که دارن روزه خواری میکنن...

یکی یه بطری آب‎معدنی دستشه... یکی یه لقمه دهنشه!

یکی داره سیگار می‎کشه... یا کمی اونطرف‎تر یه دختر و پسری...!

این‎ها همه درست...

.

درسته وقتی میری کلاس، می‎بینی طرف در حالِ آب خوردنه... یا میری کتابخونه، می‎بینی اکثرا کلی خوراکی آوردن که یه وقت خدایی نکرده ضعف نکنن موقع مطالعه... یا وقتی میری پارک، می‎بینی...

درسته که الان به هرکسی می‎گی چرا روزه نمی‎گیری، میگه؛ زخم معده دارم... زخمِ روده داره... یا مشکل گوارشی دارم و ...

این‎ها هم درست...

اما وقتی به همین‎ها می‎گیم؛ مگه ماه رمضون نیست؟!

باکلی شرمندگی، معذرت خواهی می‎کنن که جلو توِ روزه‎دار، روزه خواری کردن.

.

همین که طرف معذرت‎خواهی می‎کنه... همین که می‎دونه یه کارِ اشتباهی کرده...

یعنی هنوز قبحِ روزه خواری توی اجتماع شکسته نشده... یعنی هنوز جای امیدواری هست،

باید حواسمون باشه...

.

مبادا روزی برسه که مردم  بدونِ هیچ ابایی، آزادنه توی اجتماع حرمتِ ماه رمضون و روزه‎دار رو بشکنن

و اون آدم روزه‎دار توی خونش مشغولِ عبادت باشه...

یاید حواسمون باشه...

طرف شاید روزه نگیره یا نمی‎تونه که بگیره، اما حرمت روزه دار رو نگه می‎داره... فقط باید با یه تذکر لسانی طرف رو به خودش آورد...

.

:::::

پی‎نوشت:

+ شاید الانه، وقتی بچه به مامانش می‎گه که سحر بیدارش کنه تا روزه بگیره، نه تنها با استقبال مواجه نمی‎شه، بلکه ممکنه مادر با اخم هم برخورد کنه...    اما هنوز هستن اون مادرایی که وقتی بچشون لج می‎کنه که خوراکی بگیره، می‌رن تویِ کوچه پس کوچه‎ای... پشتِ یه ماشینی... چادرشم می‎گیره دورِ بچش، تا مبادا کسی ببینه که بچش داره چیزی می‌خوره... :)

.

+ همینطور که از ظاهر این وب پیداست، گویا مدتی را در خدمتتان نخواهم بود. البته احتمال می‎رود بعدِ رمضان و کمتر شدنِ مشغله‎هایم، دوباره این وظیفه را از سر بگیرم. حتی‎المقدور سعی می‎شود که به نظرات پاسخ داده شود.

این روزها ساخته شده برای دعا کردن. سر سفره‎ی افطار... در شب‎های قدر و در ایامِ نورانی اعتکاف، بنده را از دعای خیرتان بی نصیب نکنید.

ماهتون عسل... یاعلی