معلم عشق داد...

معلمم،

ای کتاب ناطق کودکی‎هایم،

ای طراوت بخش لحظه‎های جدایی

یادم هست هروقت می‎دیدی که از راه پرت می‎شوم،

مهربانی‎ات را درون یک خط‎کش چوبی خلاصه می‎کردی

ومن گمان می‎کردم که تنبیه می‎کنی.

تاحالا کسی برایم نگفته بود که با هر زدنت،تیری به‎قلب خود می‎زنی،

عشقی به جانم می‎نشینی ونهالی درقلبم می‎کاری.

به‎راستی که اگر این‎ها نبود من هم نبودم.

وآنگاه که چون باران می‎گریستم،دست نوازش بر سرم می‎کشیدی

مرا فرزندت می‎خواندی، ومن احساس می‎کردم که دست نوازش خداست

بر سرِ بندگانش...

یادت هست؟...اول مهر به ما مهر می‎آموختی...

یادت هست؟...هروقت بیست می‎گرفتم شاد می‎شدی وهروقت نمی‎گرفت غمگین

ومن آخر دلیلش را نفهمیدم...

یادش بخیر...اشک‎هایم را ازگونه پاک می‎کردی...نامم را تلاوت می‎کردی،

برایم شعر می‎خواندی وبا من کودکی می‎کردی...

معلمم، باورکن تورا کم دارم... می‎خواهم کودکی‎هایم را باتو مرور کنم،

حتی با خط‎کش چوبی...

                                           

فدای آزادی

 

این روزا تا چشم کار می‎کنه غریبیِ امام زمان^(ع) به چشم می‎خوره.

البته فقط این نیست. این روزا خیلی چیزا فدای آزادی شده.جابجاییِ

نسل‎هاهم نمک‎پاشن...

یادمه اون روزا که دانش‎آموز راهنمایی بودیم،معلمامون می‎گفتند:

وای به حالِ اون مملکتی که شما آینده سازانشین!

حالا هم که داتشجو شدم وبچه‎های دانشگاهو می‎بینم،باخودم

می‎گم؛وای به حال اون مملکتی که اینا می‎خوان معلماش بشن!

توی این دانشجوها خیلی چیزا نمی‎بینم. غربتِ امام زمان ازهمه بیشتر آدمو داغون می‎کنه...

اون چیزی هم که زیاد می‎بینم، ادعای فرهنگی بودنه!

پ.ن: منظور همه نیست. خوبان در اقلیت‎اند...