حوالی خیابانِ انقلاب

.

 یک بیشتر پک از سیگارش نگذشته بود که یک نفر محکم به پشتش می‎خورد. سیگار از دهانش

 بر زمین می  افتد. استوار با خشم به آن نوجوان نگاه می‎کند. اگر الان چندروز قبل‎تر بود، حتما دمار از روزگارِ

 آن پسر در می‎آورد! اینکه دیگر دستش به هیچ جایی بند نیست، دندانهایش را به هم می‎فشارد. از

 شدت گرما، بند کراواتِ قرمزش را شل‎تر می‎کند و به راه رفتن ادامه می‎دهد. یک ساعتی می‎شد که این

 خیابان آن خیابان می‎کرد. برای اولین بار بود که درخیابان‎های شهر، قدم می‎زد. استوار از یک خانواده‎ی

 اشرافی بود. تا یادش می‎آید یک ماشین و یک راننده تمام وقت دراختیارش بود. او نمی‎داند چرا درخیابان‎ها

 قدم می‎زند. شاید گمان می‎کند که دیگر آخرین باراست که اینگونه خیابان‎ها را می‎بیند. می‎دانست که

 لیستِ تمام مقامات رژیم از بالا تا پایین به دستِ انقلابیون افتاده است.

 حتما همه را یکی پس از دیگری اعدام خواهند کرد. بعداز انقلاب‎ها معمولا اینگونه می‎شود.

 تمام دوستانش هم هرچه طلا و پول در بانک داشتند، نقد کردند و فرار. سرهنگ مافوقش موقع خروج از

 کشور به او گفته بود که نباید اینجا بماند. این مردم نمک نشناسند. با آن همه خدمتی که به شاه و مملکت

 کرده‎ای، باز پدرت را درمی‎آورند. مردم انقلابی به این راحتی‎ها فراموش نخواهند کرد.

 اما استوار نمی‎توانست فرار کند. او آدم مغروری بود. حاضر بود مانند همان زندانیانی که به دستورِ او تیرباران

 می‎شدند، مثل یک مرد بمیرد، اما مانند ترسو‎ها فرار نکند.

 صدای خوشحالی مردم و بوق ماشین‎ها... خیابان‎های پوشیده شده از کاغذ پاره‎ها... آسمان ارغوانیِ غروب...

 حال و هوای  زمستانِ سالِ 57 را حسابی انقلابی کرده بود.

 چهره‎ی خوشحال مردم، استوار را بیشتر عصبانی می‎کرد. چشمانش را می‎بندد تا کمی باچشمان

 بسته قدم بردارد و فقط به صداهای اطراف خیره شود. بعضی از صداها برایش دردناک بود. اورا یاد شکنجه‎ی

 زندانیان می‎انداخت.

 مانند همان موقع ها، لبخندی می‎زند. با این تفاوت که دیگر به یک کشور بده‎کار شده است. استوار کم کم

 خودش را برای یک اعدامِ حسابی آماده می‎کند.

 به خیابان شاهپور که می‎رسد، جایِ خالیِ مجسمه‎ی شاه، توی دلش را خالی می‎کند. اشک در چشمانش

 حلقه می‎زند.

 درآن شلوغی‎ها، پای یکی از جوانانی که در حال دویدن بود به پای استوار گره می‎خورد و برزمین می‎افتد.

 استوار خم می‎شود و دست آن جوان را می‎گیرد تا از زمین بلندش کند. زخم‎های دست پسر برای استوار آشناست.

 محمد  بود. همان دانشجویی که استوار، مسئول بازجویی از او بود. استوار دیگر آب ازسرش گذشته بود.

می‎دانست که  آن جوان هم اورا شناخته است و حتما الان هم باید او را کت بسته ببرند.

 کمی آن طرف‎تر، جوانی با موها و ریش‎های بلند، در حالی که روزنامه‎ها را بین مردم پخش می‎کرد، به طرف

 محمد می‎آید و به او می‎گوید؛ بیا دیگه مصطفی... خیلی کار داریم...

 سید مصطفی لبخندی در صورت استوار می‎زند و به راهش ادامه می‎دهد...

 سرکار استوار، دستی بر موهای جوگندمی‎اش می‎کشد و متعجب دستانش را درون جیبش می‎گذارد و راهش

 را کج می‎کند. به سمتِ خیابانِ دیگری می‎رود و در  لابلای ازدحامِ مردمِ انقلابی ناپدید می‎شود...