قطره‎ای از آسمان

 در یک روزِ سرد پاییزی

 که آسمان دلش گرفته بود

 و تاریکی پشتِ پلکانم، از قلبم می‎گفت

 کتابِ تاقچه‎ی کهنه را

 با دستکشِ گرمِ ابری آشنا کردم

 و روی ایوان خانه‎ی ابریشمی

 تکیه زدم.

 صفحه‎ای را گشودم

 اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ...

 قطره‎ای چکید روی لبانم

 که از آسمان می‎گفت...

 طعمی می‎داد که تاکنون مثلِ آن را نچشیده بودم

 ...

 هر وقت که تشنگی به سراغم می‎آید

 دلم برای طعم آن قطره، لَک می‎زند

 آری، در یک روزِ سردِ پاییزی

 یک قطره از آسمان را چشیدم...