طوفان زده

 چگونه باید عاشق شد

              تا از فرط نادانی

                   به کابوس‎های شبانه پناه نبرد؟!...

 اصلا شاید عاشقی چیزِ دیگریست

                                 و  عاشق شدنِ طورِ دیگر...

.

.

طوفان زده

.

 تو را گم کرده‎ست دریا، که هرچه هست از این دریاست

 دیگر خسته شدم، خسته، که دنیا موجِ آدم هاست

.

 من همچون شمع می‎سوزم، تو چون پروانه می‎گردی؟

 ببین از فرط این سوزش، کنارم ساحلی برجاست

.

 چرا هی سر چرخاندن، که عشق، تو رفت و من ماندن

 بدان این دل که عاشق شد،، تمامِ عقل نابیناست!

.

 تو امیدت به طوفان‎ست، که شاید فرصتی آید

 نگفته بودم من این را، که ماهیگیر بی‎پرواست؟

.

 برایم موج می‎سازی که شاید قایقم برگشت

 کلک ساختم، نمی‎‌بینی، که هر چه دارم این بالاست؟

.

 برایت بیت می‎بافم، که از این سردیِ دیدار

 نبینی پای دل گیرست، نفهمی پاسبان تنهاست!

.

 قبول باشد نمازِ تو که از اشکم وضو ساختی

 فقط یک جمله از میّت؛ چقدر این رفتنت آشناست...